Door: Tim

Mooie bijna antropologische analyse van de Kamer. De conclusie vind ik echter schokkend. Moeilijk abstract jargon, humor en slinkse woordspelingen winnen dus prestigepunten – zoals een 16-jarige knulletje prestigepunten wint door zoveel mogelijk schuttingtaal te gebruiken – en bouwen een zekere onzichtbare muur om dit elitecultuurtje. Kinderachtig, maar het levert niet vele problemen op. Dat het echter normaal is om juist geen dialoog aan te gaan, juist niet tot de kern van zaken te komen, maar vragen te ontwijken en als een glibberige aal door een mijnenveld van kritiekpunten te bewegen is ziekelijk. Ziekelijk omdat het gezond functioneren belemmerd! Maar zoals het traditionele Chinese ingebonden voetje, verminkt en nauwelijks bruikbaar, wordt deze disfunctie als iets schoons beschouwd. Ik hoop dat we met 100 jaar net zo vies naar deze praktijken kijken als we nu naar die voetjes doen…